کلام دو حالت کلی دارد: ثبات در گذر زمان / تغییر در گذر زمان
حدوث باتوجه‌به بستر زمان ناظر به استمرار رخداد؛ حادث شدن و جاری‌شدن به‌صورت پیوسته است که به واسطه فعل صورت می‌گیرد و حدوث بدون بستر زمان ناظر بر ثبات و قطعیت در گذر زمان است. وقتی کلامی جاری می‌شود؛ جریان کلام افاده حقیقت می‌کند. این جریان، اثری دارد که ایجاد و جاری‌ساختن می‌گویند. به این ایجاد و جاری‌ساختن حدوث می‌گویند. در حادث: یک کن‌فیکونی تجلی کرده و در اثر آن مخلوق حادث می‌شود.
